دشت هایی چه فراخ

  کوه هایی چه بلند

  در گلستانه چه بوی علفی می آمد

  من در این آبادی ، پی چیزی می گشتم :

  پی خوابی شاید ،

  پی نوری ، ریگی ، لبخندی

  پشت تبریزی ها

  غفلت پاکی بود ، که صدایم می زد

  پای نی زاری ماندم ، باد می آمد، گوش دادم :

  چه کسی با من حرف می زد ؟
  سوسماری لغزید .

  راه افتادم .

  یونجه زاری سر راه ،

  بعد جالیز خیار ،بوته های گل رنگ

  و فراموشی خاک

  لب آبی

  گیوه ها را کندم ، و نشستم ،پاها در آب :

  " من چه سبزم امروز

  و چه اندازه تنم هوشیار است

  نکند اندوهی ، سر رسد از پس کوه .

  چه کسی پشت درختان است ؟

  هیچ می چرد گاوی در کرد .

  ظهر تابستان است.

  سایه ها می دانند که چه تابستانی است .

  سایه هایی بی لک،

  گوشه ای روشن و پاک ،

  کودکان احساس / جای بازی اینجاست .

  زندگی خالی نیست :

  مهربانی هست ، سیب هست ، ایمان هست .

  آری

  تا شقایق هست ، زندگی باید کرد .

در دل من چیزی است ، مثل یک بیشه نور ، مثل خواب دم

صبح

  و چنان بی تابم ، که دلم می خواهد

  بدوم تا ته دشت ، بروم تا سر کوه .

  دورها آوایی است ، که مرا می خواند .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: